Chapter one

Hannah voelde haar ogen prikken. Ah god nee, ze wilde niet gaan huilen! Maar Audrey was gewoon ontzettend gemeen. Hannah beet op haar onderlip en en hoopte dat Audrey haar kop zou houden. Ze maakte het sowieso alleen maar erger.

Zodra Ricardo inderdaad opmerkte dat er steeds meer supporters langs de weg liepen zette hij snel een zonnebril op en hoopte hij maar dat ze in het busje niet teveel zouden opvallen. Als dat het geval was kwamen ze helemaal niet meer op tijd bij het stadion!!! En ze hadden nog maar vijf minuten! Het grootste probleem was nu dat iedereen half over straat liep en dat hij helemaal niet meer zo hard rijden kon. Stomme mensen. Gaan toeteren had ook geen zin, dan trokken ze sowieso teveel aandacht. Waarom hadden ze dan ook aangeboden alles zelf te regelen?

Geïrriteerd keek Audrey de weg op. Konden ze zich niet gewoon op de stoep begeven?! Ze stak haar hoofd uit het raam en begon te tieren. Ze was al zo gefrustreerd, en nu liepen die lelijke mensen ook nog voor de auto! "Gewoon gas geven, ze gaan wel aan de kant," mompelde ze.

'Ja joh, zal ik anders meteen over ze heen rijden, hebben we daar ook geen last meer van,' antwoordde Ricardo sarcastisch, die behoorlijk chagrijnig werd van de mensen die maar niet doorliepen. Maar goed, hij kon moeilijk gewoon gas geven?! Stel je voor dat hij iemand echt raakte?! Wie ging daar dan voor zorgen!? Hij wist daar niks van af hoor! En daarbij, het kostte alleen maar tijd. Wat een stom idee!

Audrey zuchtte overdreven. "Laat mij maar! Ga achter in zitten en gedraag je zo min mogelijk als een beroemde voetballer die niet eens op tijd kan komen voor zijn eigen wedstrijd!" Ze kroop over wat benen heen, en zat toen half op de stoel van Ricardo. "Moven," beveelde ze.

'Ben je helemaal gek geworden?! Ik ga toch zeker niet van mijn plaats af als we nog aan het rijden zijn!?' Wat was ze voor een gestoord mens hey! Wisselen van stoel met de bestuurder, hallo?! En daarbij, hij vertrouwde haar voor geen cent. Straks zaten ze opeens ergens opgesloten, hij zat die blondie daar best wel voor aan.

Audrey keek hem een kort moment aan, waarna ze met haar voet op de rem trapte, waardoor ze direct stil stonden. "Nu, weg. Ik doe ze heus geen pijn, geloof ik me." Een grijns verscheen op haar gezicht bij de gedachte aan als ze dat wél zou doen. Snel herstelde ze zichzelf en keek hem dwingend aan. "wil je op tijd komen?"

'Natuurlijk wil ik op tijd komen, dus ga aan de kant dan kan ik verder,' siste Ricardo, geïrriteerd omdat Audrey de auto opeens stopte. Hij duwde haar aan de kant en drukte gewoon het gaspedaal weer in. Als hij die blonde ging laten rijden kwamen ze helemaal niet meer aan, dat was iets waarvan hij toch vrij zeker was.

Sergio kreeg hondsdolheid van dit gedoe. "HOU GEWOON JULLIE KOP EN RIJD!" Hij keek op het klokje vanvoor in de auto en zag dat ze nog precies 4 minuten hadden. Christus nog aan toe, dit kwam nooit goed! Sergio kreeg steeds meer de neiging om uit de auto te stappen en de laatste 200 meter gewoon te lopen. Dan was hij meteen ook al voor de helft opgewarmd.

"Zelf weten," mompelde Audrey, met een lichtelijk valse ondertoon. Met haar hand ramde ze de toeter in, en direct sprongen overal mensen aan de kant - totdat ze zagen wie er in de auto zaten, en er overal camera's tevoorschijn kwamen. "Nu, gas! Ze zijn nu in shock en maken alleen foto's." Audrey kroop weer naar achter en ging uit het raampje hangen. "AAN DE KANT, HONDEN. WILLEN JULLIE HEN NOG ZIEN VOETBALLEN OF HOE ZIT DAT?!" Opnieuw gingen er weer wat mensen naar de zijkant.

Godverdomme, wat was dit voor een valse streek?! Met een moordlustige blik in zijn ogen keek hij Audrey aan, al was dat natuurlijk niet echt te zien door de zonnebril die hij ophad. Wat een achterlijk mens was het ook, serieus. Wat moesten de mensen wel niet denken als er zo'n foto in de krant kwam?! Dan gingen ze meteen verkeerde conclusies trekken met al die meisjes in de auto. 'Super bedankt,' siste hij enorm sarcastisch. Had ze toch nog haar bedankje. Kwaad opende hij de auto, de mensen aan de kant duwend, en rende hij zo snel als hij kon richting het stadion. In de auto blijven had nu absoluut geen zin meer.

"Graag gedaan!" Met een zelfgenoegzame grijns kroop Audrey weer achter het stuur, en begon ze weer te toeteren. De mensen gingen als vanzelf aan de kant nu, nog steeds met grote ogen naar het busje starend.

Sergio keek met open mond door het raam, waar kwamen al die camera's opeens vandaan?! Snel klapte hij zijn mond weer dicht, wat die foto's werden anders ook niet erg charmant. "Thanks for the ride!" Hij greep zijn tas onder de arm en zwaaide het portier open. Er werden een paar mensen geplet, maar dat was dan maar pech voor hen. Als Ricky ging, ging Gio ook. Teammates je weet toch. Hij perste zich door de groep mensen heen en botste helemaal buiten adem tegen een man van de parkingsecurity. Oh thank god! De mannen communiceerden wat met hun walkie-talkies en al snel werden ze vakkundig naar de ingang van het stadion begeleid. Sergio kon alleen maar lachen... Van opluchting. Ze hadden het gehaald! En nog min of meer op tijd ook.

Zodra de parkinsecurity hem redde van alle camera's gleed er een golf van opluchting door hem heen. Hehe, ze hadden het gehaald. En hoe. Zodra ze binnenkwamen kwam meteen het hele elftal op ze af om ze te ondervragen en erachter te komen waarom ze zo laat waren. Niet dat hij tijd had om te antwoordden, de coach overstemde alles meteen met zijn zware stem en bracht iedereen weer even tot rust. Nouja, tot rust.. ze moesten nu natuurlijk eerst nog even opwarmen.. pfff, het liefst begon hij meteen.

In de kleedkamer kleedde Sergio zich razendsnel om. Het was eigenlijk een wonder dat ze nog op tijd waren voor de opwarming. Sergio voelde zich altijd super opgewekt voor een match. En hallo-oo, deze keer was het het WK! Hij stuiterde bijna op en neer van opwinding.

Hannah had het allemaal een beetje sipjes aangekeken. Was dit het dan? De ontmoeting met drie grote stervoetballers? Het voelde nog steeds heel onwerkelijk aan. En nu was het alweer voorbij. Hannah had helemaal geen zin meer om naar de wedstrijd te gaan kijken. Audrey was helemaal woedend op haar, en ze kon er niet eens iets aan doen?! Die Ricardo had gewoon veel te hard gereden.

Kate keek de drie jongens na. 'Lekkere kontjes,' zei ze met een glimlach en ze strekte zich uit. 'Nou, Audrey, parkeer de auto, dan kunnen wij de tribune op,' zei ze toen. Ze was wel benieuwd hoe deze jongens de wedstrijd gingen spelen.

Ook Ricardo had zich zo snel als hij kon omgekleed, om meteen aan te sluiten bij de opwarming die al zo goed als begonnen was. Over niet al te lange tijd zou de wedstrijd gaan beginnen en ohgod.. alleen al de gedachte aan al die juichende supporters maakte hem helemaal enthousiast om aan de wedstrijd te beginnen. Hij was de drie meisjes van eerder alweer bijna helemaal vergeten.

Tijdens de opwarming keek Sergio een beetje rond naar de mensen. Het was natuurlijk onbegonnen werk om drie mensen te gaan zoeken tussen die duizenden. Hij had zo het gevoel dat hij de enige was die de meisjes echt dankbaar was. De opwarming verliep goed, maar Sergio voelde wel dat hij zenuwachtig was. Engeland was niet zomaar een tegenstander van niks.

Nadat de auto geparkeerd was rukte Kate haar tas uit de auto en samen met Hannah en Audrey liep ze richting het stadion. Niet veel later hadden ze plaatsgenomen. Kate pakte een flesje water uit haar tas en nam een grote slok, terwijl haar ogen over het veld speurden op zoek naar de drie jongens van vanmiddag.

Hannah ging op haar plaatsje zitten en kreeg de dikke kont van een vrouw naast in half in haar gezicht. "Eww!" Mompelde ze terwijl ze opzij leunde. Kon dat wijf niet gaan zitten? Urgh. Hannah schoof helemaal op het randje van haar stoeltje. Great. Ze had nu al pijn aan haar kont. En ze zouden hier nog een heel tijdje zitten. Ze zuchtte. Dit had de mooiste dag van haar leven moeten zijn, maar eigenlijk vond ze het vreselijk.

Kate strekte haar benen uit en zuchtte. Ze kon "hun" drie jongens niet vinden en keek een beetje rond op de tribune. Toen keek ze naar Hannah, die zuchtte. 'Wat is er aan de hand?' vroeg ze toen.

Hannah haalde haar schouders langzaam op. "I don't know," Ze keek naar het veld maar kon geen van de drie voetballers zien. Waren ze soms nog in de problemen geraakt of zo? Of misschien keek ze gewoon niet goed. "Kan je het geloven?" Vroeg ze toe opeens, terwijl ze zich terug naar Kate draaide. "Ze zaten bij ons in de auto, het is zo raar."

Ricardo was veel te veel in zijn eigen wereldje bezig om iets door te hebben van wat er om hem heen gebeurde. Dat was eigenlijk altijd zo met het opwarmen, zeker voor wedstrijden als deze. Het enige waar hij aan dacht was dat hij zich zo goed mogelijk moest opwarmen om zometeen een paar doelpunten te kunnen scoren. Liet die wedstrijd maar beginnen, hij was er helemaal klaar voor.

Uiteindelijk was het dan zo ver. De twee ploegen stonden klaar in dat gangetje. Zo meteen zouden ze het veld betreden en dan was het serieus. Sergio ging op zijn plaats staan in het rijtje en keek naar de rug van Ricky. Hij gaf even een vriendschappelijk klopje op diens heup. "Let's kick some balls!" Joelde hij toen. De andere spelers juichten even en toen werd het weer stil. Ah... Die spanning.