Chapter one

Sergio stopte meteen met lachen toen Ricky boos naar hem keek. Had hij soms iets verkeerd gedaan? Oh, misschien had hij het helemaal niet mogen vertellen! Shit, daar had Sergio helemaal niet aan gedacht. Hij was altijd gewoon spontaan en eerlijk, maar vergat dat er soms mensen waren die daar gebruik van zouden maken. "Maar dat blijft tussen ons, right?" Probeerde hij zijn fout recht te zetten.

'En waarom zouden ze dat doen?' vroeg Ricardo, die binnen een paar tellen weer ontzettend chagrijnig was geworden. Dat mens wist ook niet te stoppen he? Misschien moest hij haar maar uit de auto gooien, dat scheelde hoop gezeur. Of misschien moest Sergio het maar doe, hij had nog wat te goed van hem.

Audrey antwoordde niet eens meer. Wat een zeikerd, zeg. Snapte hij niet wat een grapje inhield? Ze keek naar Sergio, en glimlachte stralend. "Nou, dat weet ik niet hoor!" Met twinkelende oogjes keek ze zijn richting uit. Hallo, dit soort dingen waren goud waard! Hier kon ze haar eigen blad nog hoger mee tiller.

Kate kwam met een kreun overeind. 'Jezus zeg, kunnen jullie niet wat zachter doen,' zei ze en ze wreef in haar ogen. Ze opende haar ogen toen, en zag 3 gezichten in de auto die ze nog niet kende. Wacht, was dat.. Canales? Kaká? Torres? Droomde ze soms nog? 'Wat is dit..' zei ze verward terwijl ze van de één naar de ander keek. De drie lekkerste spelers van het wk, in hún auto? Wat had ze gemist?

Hannah werd met de seconde bleker. Waarom moesten ze zo hard rijden?!!! Ze zouden ook nog wel op tijd zijn als ze ietsje trager zouden gaan hoor.

Sergio staarde Audrey even aan. "Nee serieus, dat blijft tussen ons hoor," Zei hij nog eens, deze keer wat dringender. Toen werd het derde meisje opeens wakker. "Ey, doornroosje is wakker!" Gniffelde Sergio. Hij keek geamuseerd opzij en merkte toen pas dat het meisje naast hem er nogal bleekjes uit zag. "Gaat het wel?" Vroeg hij meteen. Was ze soms wagenziek? Kon hij best begrijpen, met Ricky's snelheid.

Kate ging snel rechtop zitten en haalde een hand door haar haren. God, hoe zou ze er op dit moment uit zien? Ze had de hele tijd geslapen, haar wangen waren vast weer rood. Dat had ze altijd als ze sliep, en ze vond het zo lelijk. 'Oké, gaat iemand nog uitleggen wat er hier aan de hand is?' vroeg ze toen en ze keek vragend de groep rond.

Audrey wierp nog een ondeugende blik op Sergio, waarna ze vrolijk naar Kate toe draaide. "Kijk wie er pech hadden! We hebben ze opgepikt en hun een lift aangeboden, maar Ricardo laat zijn dank niet echt blijken," praatte Audrey Kate bij.

Kate knikte traag. Oké, het was niet echt een logisch verhaal geweest, maar wat maakte het uit, ze zat wel naast de leukste speler van het hele wk. Ze glimlachte even gelukzalig en keek uit het raam. 'Dus, jullie moeten straks spelen?' vroeg ze toen. 'Wij zitten eerste rang, reken daar maar op,' voegde ze toe en ze grinnikte even.

Hannah keek opzij in Sergio's lieve oogjes en kreeg het nog veel benauwder. Ze opende haar mond om te zeggen dat het wel ging, maar net op dat moment kwam er weer een vlaag van misselijkheid op. Snel sloot ze haar mond weer en schudde maar van nee. Liegen had nu toch geen zin.

Ricardo wilde er verder geen woorden meer aan vuil maken. Als het meisje het verhaal echt publiceren zou kreeg ze daar nog problemen zat mee, daar zou hij zelf wel voor zorgen. En wie zouden ze geloven, haar of Ricardo - middenvelder van het Spaanse nationale team. Natuurlijk hem. Zijn blik gleed naar het meisje dat zojuist wakker geworden was. Nouja, zij gedroeg zich tenminste? Aan haar had hij zich nog niet geïrriteerd tot nu toe, en aan de rest dus.. wel. Sergio met zijn idiote praatjes ook, nu wisten ze meer dan ze hoorden te weten en-
'Oh? Wat doe ik nu weer verkeerd?' wilde hij weten. Wat verwachtte ze dan? Een uitnodiging om bij hen te komen slapen? Geez, wat een aansteller zeg. Nu had hij helemaal niet meer de behoefte om ook nog maar dankjewel te zeggen straks.

"Je hebt niet eens bedankt gezegd!" viel Audrey tegen hem uit. "Denk je echt dat jij het recht heb om je als een complete jerk te gedragen, omdat je toevallig een beroemdheid bent?" Vol minachtig staarde ze hem aan. Wat een zak! "Zonder ons had je nog daar gestaan, of twinitig meter verder. Zonder ons zou je straks niet eens kunnen spelen. Ik geloof dat je ons toch zeker wel dankbaar mag zijn. Ik hoef heus geen bekers of geld, maar een bedankje is toch zeker niet te veel gevraagd?!"

Kate beet op haar lip. Audrey had weer een van haar buien, je kon haar maar beter met rust laten dan, en voorál niet tegen haar ingaan. Maar Ricardo zag er niet naar uit of hij makkelijk over zich heen liet lopen. Kate draaide haar raam een stukje verder open en genoot van het briesje dat door haar haren blies.

Sergio keek Hannah onderzoekend aan. Het zag er echt wel naar uit dat ze elk moment kon gaan kotsen. "Eh..." Hij probeerde door het geruzie van Ricky en Audrey te komen, maar ze waren nogal hevig bezig. "HALLO!" Brulde hij dus maar. Hèhè, eindelijk aandacht. "Ze voelt zich niet zo goed," Sergio wees naar Hannah.

Wát?! Was ze helemaal gek geworden! Eerst een beetje dom met hem gaan flirten omdat hij 'een beroemdheid' was en dan nu dit?! Ze was de hele tijd aan het irriteren geweest en ze verwachtte dat hij haar ging bedánken?! 'Ik wil die andere twee best bedanken, maar ik word echt gestoord van dat schreeuwerige gedoe van je de hele tijd. Kun je dan niet voor even stil zijn?!' Jezus hey, was het dan zo veel gevraagd om je mond even te houden?
Sergio's gebrul negeerde hij voor het moment. Waar had hij nou weer last van.

Kate haalde haar blackberry uit haar zak en typte snel een sms naar haar moeder. Ze wilde niet dat die haar ging bellen, dan stond ze echt voor lul. Toen ze de tijd zag keek ze geschrokken op. 'Hoe lang duurt het nog?' vroeg ze dus aan de spelers. 'Over tien minuten moeten jullie namelijk al het veld op..'

Met ogen die vuur spuurden keek Audrey naar Ricardo. "Had dat dan gewoon gevraagd," siste ze. "Ik kan geen gedachten lezen." Toch was ze lichtelijk gekwetst. Het was haar busje, zij was de gene die had besloten om te stoppen voor hen, en hij wou haar niet bedanken?! Kate had niet eens iets mee gekregen van alles.

Hannah keek met bange oogjes naar Sergio. Blijkbaar vond men ze ruzie om wie het grootste ego had heel wat belangrijker. Hannah haalde haar schouders op en probeerde rustig te ademen. Het nare gevoel zou wel wegtrekken. Maar toen nam de auto een draai en werd het nog dubbel zo erg. Hannah hield haar hand voor haar mond, maar dat hielp helemaal niks. Ze keek paniekerig rond en kwam tot de conclusie dat ze niet op Sergio Canales wilde kotsen. En aan de andere kant zat... Audrey. Hop, haar maaginhoud kwam half op de grond en half op Audreys benen terecht.

Audrey schreef:.... Het was haar busje, zij was de gene die had besloten om te stoppen voor hen, en hij wou haar niet bedanken?! Kate had niet eens iets mee gekregen van alles.

((die laatste zin snap ik niet?))

Sergio zat op en neer te hupsen. "Oh nee, oh nee!" Hij jammerde luid. "Tien minuten?!" Dat haalden ze nooit meer... Ze waren niet eens opgewarmd! Net toen hij nog luider wilde jammeren, kotste Hannah. "Oh... Ew." Sergio fronste en schudde zijn hoofd. Hij probeerde hen nog te waarschuwen!

Pas toen drongen de woorden van Sergio tot hem door. Hannah had echt..? Gadverdamme. Een misselijk gevoel overspoelde hem en de kleur leek langzaam uit zijn gezicht te verdwijnen, hij kon hier absoluut niet tegen. Het werd echter een stuk grappiger toen hij erachter kwam wáár ze gekotst had. Een brede grijns ontstond op zijn gezicht terwijl hij een reactie van Audrey afwachtte.
'Gaat het een beetje?' vroeg hij nog aan Hannah, zonder zijn blik van Audrey af te wenden. Net goed.

Hannah nam snel een papieren zakdoekje uit haar tas en probeerde de troep op te ruimen. "Sorry, sorry, sorry!" Piepte ze tegen Audrey. Ze wist zeker dat die haar nu wel levend kon koken. Het positieve punt was wel dat ze zich opeens veel beter voelde. Behalve haar schuldgevoel dan. Ze keek even op naar Ricardo, die nu opeens ook al tegen haar praatte. Het bleef echt gek... Ze knikte snel. "Ja, ik denk het wel,"

Kate grinnikte. Toen haalde ze haar neus op, het stonk echt. Ze stak haar hoofd uit het raam en haalde diep adem. Toen trok ze haar hoofd weer terug. 'Volgens mij zijn we in de buurt,' zei ze toen met een grijns, knikkend richting de supporters in alle kleuren van de regenboog die ze voorbij reden.

(nou dat kate de hele tijd geslapen had)

Audrey's mond viel letterlijk open, waarna een stroom scheldwoorden haar mond verliet. Woedend keek ze naar Hannah, en ze balde haar vuisten om zich in te houden. Bitch fights waren niet netjes. Half kokhalzend draaide ze het raampje naast zich open. "Ik haat je Hannah. Serieus, you're dead to me." ze pakte een flesje water uit haar tas en goot dat over haar been, waarna ze met een handdoek alles wegveegde. "En jij gaat die auto schoon maken ook." Ze deed het gewoon expres! Ze kon toch ook wel over zichzelf kotsen? Stom, arrogant wijf, doen alsof ze zo onschuldig is. Audrey staarde stug uit het raam, hopend dat ze zelf ook niet over zou geven. "Smerig wijf," mompelde ze kwaad. Ze was die Ricoardo al weer helemaal vergeten, met zijn grote ego.

Fernando die ondertussen een beetje in gedoezeld was had de helft maar gehoord van het gesprek. Geïrriteerd keek hij om naar de achterbank en zuchtte diep. Hij had geen idee waar de hele ruzie om ging maar het maakte hem chagrijnig. Zijn schoonheidsslaapje was al in een auto en nu was het ook nog eens een vreselijke herrie. 'Kan het misschien, héél misschien ietsje zachter kunnen doen?!', zei Fernando gefrustreerd. Hij draaide zich weer terug en sloeg zijn armen over elkaar.