Chapter one

'Dit kan toch niet waar zijn!' bracht Ricardo gefrustreerd uit toen hij uiteindelijk tot de conclusie gekomen was dat de auto niet meer te maken was. Niet door een stel onvakkundigen als zij in ieder geval. 'En wat moeten we nu?! Ik neem aan dat we niet kunnen lopen??' Natuurlijk was het een retorische vraag. Ze moesten over een halfuur al aanwezig zijn bij het stadion en zelfs met de auto deed je over dat stuk al twintig minutren. Gefrustreerd zette hij zijn handen in zijn haar, terwijl zijn blik van Sergio naar Fernando gleed en weer terug. Als ze te laat kwamen konden ze hun overwinning wel vergeten. Dan konden ze zelfs hun plaatsje in het team wel gedag zeggen. Jezus wat een ramp. De coach ging ze nog vermoorden. Maar wat konden ze doen?! Over deze weg kwamen misschien vijf mensen per dag, dat was ook waarom ze voor deze omweg gekozen hadden. Zodat ze niet in de file terecht zouden komen.. en dat hadden ze geweten ook.

Sergio schopte tegen een steentje aan en keek het ding na terwijl het door de lucht vloog. "Wiens idee was dit ook weer?" Mompelde hij sip. Niet dat hij vond dat er één iemand schuldig was, maar toch. Het was altijd veel makkelijker om de schuld op iemand anders te steken. Gefrustreerd schopte hij nu tegen de auto aan. "Kloteding!" Men kon duidelijk merken dat Sergio hier wel erg humeurig van werd. Maar ja, zijn hele voetbalcarrière hing hier dan ook aan zijden draadje.

Hannah zat op de achterbank een tijdschrift te lezen. Ze verveelde zich en het was veel te benauwd in de auto. "Kan er geen raampje open?" Vroeg ze een beetje mopperend. So what als het hier naar koe stonk, ze moest gewoon even een briesje kunnen voelen.

Fernando keek geïrriteerd om zich heen terwijl de zon in zijn ogen scheen. 'Kut zooi', mompelde hij in zich zelf. Natuurlijk moest dit hun weer over komen. En niemand kon natuurlijk een auto fixen. 'In plaats van hier te staan .. kunnen we beter op zoek naar hulp', zei hij met een diepe zucht. Heel fijn, lekker rond lopen in the middle of no where, dat was wel het laatste waar hij zin in had. Chagrijnig gaf hij een trap tegen de band van de auto en begon de eindeloze weg af te lopen zonder te kijken of een van hen hem volgde. Hij zou zijn voetbal carrière wel behouden, al zou hij er voor naar Afrika moeten lopen of moeten lopen naar de plek zelf.

Audrey, die achter het stuur van de volkswagen bus zat, knikte zwijgend en draaide het raampje open - lekker ouderwets. Met haar gemanicuurde nagel streek ze de haren uit haar gezicht, en via de spiegel keek ze naar Hannah op de achterbank. "Hoe lang nog? Ligt die kaart bij jou achterin?" Ze trok haar wenkbrauw op, en keek even op zij naar Kate.

Goh, echt? Ze konden beter op zoek naar hulp? Zover was hij ook nog wel ja, helaas dat er in de hele omgeving geen mens te bekennen was. 'Laten we anders de auto vernielen, dat helpt vast,' bracht Ricardo sarcastisch uit, waarna hij een keer diep in en uit ademde en zich daarna omdraaide om richting hun wedstrijd te gaan lopen. Alsof dat enige zin had, zelfs al konden ze het vinden dan waren ze veel te laat. Hij was ontzettend geïrriteerd en dat Fernando en Sergio ook nog eens net zo chagrijnig waren als hij was maakte het alleen maar erger en erger. Godverdomme, ze haalden het nooit meer. Dag wereldbeker. Dag voetbalcarrière.

"Ga je soms lopen?" Sergio keek Fernando fronsend aan. Was hij soms gek geworden? Een zonneslag misschien? Ondertussen haalde hij zijn blinkende mobieltje uit zijn zak en keek er ontzet naar. "Hé, dit geloof je nooit..." Stamelde hij vol ongeloof. "Er is hier geen bereik." Sergio krabde aan zijn achterhoofd. Dit soort dingen gebeurden toch alleen in films? Hulpeloos keek hij op naar Ricardo. Hij wist vast wel iets, toch?

Fernando draaide zich abrupt om en keek geïrriteerd naar Sergio. 'Had je een beter idee dan? Wilde jij de auto maken?', snauwde hij sarcastisch. Het werd nog erger toen Sergio met de geweldige opmerking kwamen dat ze ook nog eens geen bereik hadden. Fernando draaide over dreven met zijn ogen en liep verder. Ze konden toch alleen recht door.. veel fout kon er in zijn ogen niet gaan. Behalve dat ze natuurlijk te laat kwamen.

Hannah nam een hap lucht en glimlachte. Beter zo! Toen legde ze haar tijdschrift aan de kant en zocht tussen de chaos naar de kaart, die nogal verfrommeld en verkeerd opgeplooid op de grond lag. "Heb hem!" Ze plooide het veel te grote en onhandige ding open en had niet door dat ze hem ondersteboven had. "Waar zijn we?" Oke, het was wel duidelijk dat Hannah geen kaartlezer was.

"Eh.." Ze vernauwde haar ogen toen haar aandacht getrokken werd door drie kleine stipjes, een heel eind verder op de weg. "Laten we het aan hen vragen. Als ze er tenminste betrouwbaar uit zien. En geen wapens hebben." Ze glimlachte scheef en drukte het gas nog wat verder in, zodat ze sneller bij de figuren aan zouden komen.

Sergio zette zijn handen in zijn heupen en keek Fernando boos aan. "Je moet je frustraties niet op mij uitwerken, number nine," Grommelde hij. Net toen hij nog verder wilde praten, hoorde hij in de verte het geluid van een... AUTO! Sergio draaide zich snel om en begon te zwaaien.

Ricardo rolde geïrriteerd met zijn ogen. Als ze zo doorgingen kwamen ze al helemáál nergens. 'Laten we gewoon doorlopen ja, willen jullie vandaag nog aankomen of blijven jullie hier liever slapen?' vroeg hij geïrriteerd, zonder zich ook maar om te draaien. Natuurlijk haalden ze het nooit meer, maar als ze zo doorgingen maakten ze het alleen maar nog veel erger. Verdomme. Waarom gebeurde hen dit weer? En waarom verwachtte Sergio überhaupt dat hij hier bereik zou hebben?!? Het leek hier wel de middeleeuwen.

Hannah grinnikte en keek door de voorruit naar de figuurtjes in de verte. Ze was al verbaasd dat er mensen waren, want het was hier echt super verlaten. Misschien hadden ze toch een afslag te vroeg genomen? Ach ja. Het zou wel goedkomen.

Fernando wilde wat zeggen maar luisterde wijselijk naar Ricardo. Ze moesten door lopen, hoe chagrijnig en gefrustreerd iedereen ook was.
Toen Sergio opeens riep dat hij een auto hoorde keek Fernando met op volle ogen om en hoorde het zelfde auto geluid. 'Redding is na bij', zei hij opgelucht. Maar hij moest natuurlijk niet te vroeg jeugen, stel dat deze auto met volle vaart gewoon langs hun reed. Dan hadden ze er ook niets aan.

Sergio bleef aan de kant staan, maar hij had zo'n beetje het gevoel dat de auto gewoon door ging rijden. "Hey Torres, ga jij anders op de weg staan, dan stoppen ze wel," Grapte hij. Maar op zich was het geen slecht idee, behalve als de auto echt niet zou stoppen..

De woorden van Fernando drongen eerst nog niet tot hem door, maar toen hij zijn oren spitste en inderdaad een auto hoorde aankomen kreeg hij meteen weer hoop. Midden op de weg bleef hij stilstaan, terwijl hij met zijn armen gebaarde dat ze moesten stoppen. Als ze met hen konden meerijden waren ze nog op tijd!!

Met piepende remmen liet Audrey de auto naast de jongens stoppen. Ze leunde met haar arm op het kader (?) van het raam, en bekeek de jongens stuk voor stuk. Haar mond viel haast open van verbazing. Torres, Kaka en Canales?! Ze herstelde zich snel en glimlachte lieflijk. "Hey, we zijn opweg naar het WK, en eh.. is dit de goede weg?" Even fronste ze. Waarom waren hun op deze weg, terwijl ze over een uurtje ongeveer een wedstrijd moesten spelen?

Hannah was eerst nogal afwezig geweest, maar toen de auto stil kwam te staan en ze de jongens goed kon bekijken slaakte ze een hoge gil. Seriously, ofwel waren dat Torres, Kaka en Canales ofwel... AAH ZE WAREN HET ECHT! "Oh my f-" Hannah sloeg haar hand voor haar mond. Scheldende meisjes waren zo niet cool, foei. Snel schoot ze overeind en propte haar hoofd tussen de voorste twee stoelen in. Waarom zat zij ook weer achterin?! Ze staarde de drie voetballers met open mond en grote ogen aan. Wow.

Fernando kwam wanhopig naar de auto gerend. Godzijdank ze stopte! 'Dit is de pérfecte weg naar het wk', zei opeens overdreven vrolijk. Man hun waren zijn carrière redders. Maar hij moest natuurlijk cool blijven. 'En dus, onze auto is kapot en we moeten over een uurtje spelen', zei hij kalmpjes, 'zoals jullie misschien wel weten'. Op dit moment was Fernando helemaal vol van zich zelf. De blik in hun ogen spraken boekdelen.

Sergio liep naar de auto toe en duwde Fernando een stukje aan de kant. Hij grijnsde naar de drie meisjes. Ze waren letterlijk hun beschermengeltjes! Het praten liet hij maar aan de oudere mannen.

Toen hij de banden had horen piepen was Ricardo bijna aan de kant gesprongen, maar hij had zichzelf er nog net van kunnen weerhouden. 'Wat hij zegt,' zei hij snel, doelend op Fernando natuurlijk. Sergio zei weer eens niks. Een verlichte zucht verliet zijn longen en al snel was er een brede grijns op zijn gezicht ontstaan. Kijk, zo kwamen ze nog eens ergens. 'Dus.. als jullie toch op weg zijn naar het stadion hebben jullie vast geen bezwaar tegen nog wat meer passagiers, wel dan?' zei hij. Natuurlijk hadden ze dat niet, waarom zouden ze?!

Hannahkreeg het meteen weer benauwd. Was dit soms een grap? Drie spelers van het WK vroegen om een lift! Halloo-oooo! Ze kneep in Audreys schouder en siste wat in haar oor. "Zeg ja! Zeg ja!" ondertussen veegde ze de rommel op de achterbank aan de kant. Dit was echt te gek. Zoiets durf je toch niet eens te dromen?

"Natuurlijk hebben wij nog plaats," begon Audrey. Ze keek Hannah even doordringend aan. "Wil jij even rijden? Ik rij nu al bijna de hele weg, en straks krijgen we door mij een ongeluk. Ik ga wel op de achterbank met hen." Ze deed de deur aan haar kant open, zonder op antwoord te wachten. Een zelfgenoegzame glimlach verscheen op haar gelaat terwijl ze plaats nam op de achterbank, wachtend tot Hannah weg zou gaan.

Hannah trok een wenkbrauw op. "Audrey, ik heb helemaal geen rijbewijs, sukkel!" Siste ze. Nouja, ze wilde niet dat de drie jongens wisten dat ze niet eens met een auto kon rijden. Dat was gewoon genant. En daarbij, Hannah vond het helemaal best om op de achterbank te zitten hoor! "Waarom rijdt Kate niet?" Zeurde ze als een klein kind.

Fernando liet een brede grijns op zijn gezicht verschijnen en knikte zelfvoldaan naar Ricardo. Ja dat had hij maar even mooi gefixt. 'Geweldig!', zei hij terwijl hij snel naar het andere portier ging om voor in te gaan zitten. Hij vond het vreselijk om op de achter bank te zitten. Daarbij was zijn wil wet, in zijn ogen. Met nog steeds de zelfvoldane grijns op zijn gezicht ging hij zitten in de auto en maakte het zich zelf comfortabel waarbij hij de stoel veel te ver naar achter schoof.