Chapter one

Sergio was ondertussen zijn spullen uit de auto gaan halen. Toen hij terugkwam bleek er een probleem te zijn met de verdeling van de zitjes. Ach ja, waarschijnlijk waren ze aan het kibbelen over wie er naast Ricky of Nando zou gaan zitten. Sergio wachtte maar rustig af.

Een lichte frons ontstond op Ricardo's gezicht. Wat een geruzie, hij snapte meisjes echt niet. 'We moeten dus wel over twintig minuten bij het stadion zijn,' maakte hij nog maar eens duidelijk. Als ze bleven ruziemaken over de achterbank kwamen ze nog nergens he. 'Misschien moet maar rijden,' stelde hij uiteindelijk voor. Ja, dat leek hem beter. Dan waren ze er een stuk sneller.

"Hannah, zeur niet zo. Ik ben dood moe," snauwde Audrey. Ze rolde met haar ogen. "Wil een van jullie misschien rijden?" ze keek lieflijk naar Canale.

Hannah voelde zich natuurlijk meteen weer gekwetst door Audreys opmerking. Ze perste haar lippen op elkaar en schoof een stukje opzij. Wat was haar probleem eigenlijk? Er was toch plaats genoeg voor iedereen. Het was toch niet Hannahs schuld dat ze nog geen rijbewijs had! Hannah kruiste haar armen en keek koppig naar de grond. Dit moest het mooiste moment van haar leven zijn, en dan ging Audrey het verpesten. Daar had je vriendinnen voor zeker?

Ricardo zuchtte een keer geïrriteerd. Hij werd hier dus echt helemaal gestoord van he, de rust was hier ver te zoeken. En daarbij, ze negeerden hem compleet. Niemand negeerde hem. Het was dat ze haast hadden anders was hij allang gaan lopen. Zonder toestemming te vragen ging hij achter het stuur zitten en wachtte hij tot iedereen ingestapt was. Ja hallo, hij had het net zelf voorgesteld en toen reageerde er nog niemand?!

Sergio stapte snel in, want hij kende Ricky wel goed genoeg om te weten dat hij hierdoor geïrriteerd zou worden. Als het al niet zo ver was. Hij zette zijn spullen op de grond en propte ze tussen zijn voeten. "Ey gast, mag ik nog wat ruimte voor mijn poten misschien?" Zuchtte Sergio tegen Nando. Hij moest natuurlijk weer de diva uithangen. Hij keek even opzij naar het meisje dat Audrey heette en rolde met zijn ogen.

Audrey keek glimlachend naar de mensen, en pakte toen Hannah's hand. Ze was allang weer vergeten dat ze net door haar geïrriteerd geraakt was. Zachtjes kneep ze in de hand van haar vriendin, als tegen van dat ze het spannend vond. "Let's go!" Haar ogen gleden even naar Ricardo. "Nou moeten wij natuurlijk wel een beloning krijgen.." Ze grijnsde uitdagend.

Hannah voelde het kneepje in haar hand en keek opzij naar Audrey. Soms snapte ze echt niks van haar. Ze zat vol verrassingen... Zoals nu ook weer! Hannah kreeg direct een rode kop van schaamte. "Audrey!" Siste ze. Wie zei er nu zoiets, haha?! Voorzichtig keek ze opzij naar Sergio Canales die.. Gewoon naast haar zat! Ze vond het nog steeds een absurd idee.

Zijn voetbalcarrière betekende alles voor hem, en dat was precies waardoor hij nu ontzettend chagrijnig was. Nouja, het had ermee te maken. Als voetbal niet zo ontzettend belangrijk voor hem geweest was en ze niet al bijna te laat waren had hij dit misschien grappig gevonden, maar op dit moment irriteerden die meisjes hem enorm. En dan vooral die witte. Was ze nou met hem aan het flirten? Ze koos wel echt het verkeerde moment uit. Ricardo beet hard op zijn lip om geen beledigende opmerking terug te maken, maar de blik in zijn ogen zei genoeg. Hij had zijn ogen strak gericht op de weg voor zijn neus, harder rijdend dan toegestaan. Door dat gekibbel de hele tijd kwamen ze nog te laat zeg jezus.

Fernando keek even achteloos naar achter en zette zijn stoel een klein beetje naar voren en legde zijn voeten op het dashboard. 'Zo he he, eindelijk onder weg', mompelde Fernando terwijl hij zijn handen achter zijn hoofd legde. Hij liet zich nog ietsje onder uit zakken en keek even achter om naar Sergio.

"Thanks," Sergio verzette zijn voeten een beetje. Veel meer plaats had hij niet verkregen, maar ja, hij mocht ook niet te veel gaan vragen van Nando hè. Hij ging een beetje verzitten en kwam half op een vrouwentijdschrift terecht. "Oh," Hij rukte het ding van onder zijn kont uit en gaf het aan Hannah. "Sorry," Mompelde hij een beetje gegeneerd.

Zodra de rust een beetje leek teruggekeerd lukte het ook Ricardo om een beetje rustiger te worden. De geïrriteerde frons gleed langzaam van zijn gezicht af en hij prees zichzelf gelukkig met het feit dat die meisjes in ieder geval niet naast hem zaten. Fernando mocht dan een net iets te groot ego hebben -hijzelf natuurlijk niet- het was nog altijd beter dan een meidenruzie naast hem. Dat wilde niet zeggen dat hij langzamer ging rijden, integendeel. Hij wilde zo snel mogelijk bij het stadion zijn en wat de verkeersregels daarvan vonden, dat boeide hem totaal niet. Zijn mond hield hij wijselijk nog even gesloten. Hij moest eerst even helemaal rustig worden hoor.

Hannah nam het tijdschrift van hem aan. Hoezo zei hij sorry?! Hallo, Sergio Canales had op haar tijdschrift gezeten!!!!! Ze zou het meteen inkaderen als ze weer thuis kwam. Hannah keek nog eens opzij naar hem. Oh jonge... Als ze nou maar iets durfde te zeggen. Maar dat was niet zo, dus keek ze alleen maar.

Zwijgend keek Audrey naar buiten. Ricardo reed veelste hard, en was ook nog eens onaardig. Nog gemener dan zij kon zijn! Op tv zag hij er altijd lief uit, maar dit viel zwaar tegen. Ze keek kort via de spiegel naar hem, maar ze wist niet zeker of hij haar ook zien kon.

Hehe, eindelijk was het helemaal stil. Dit zorgde er al snel voor dat Ricardo's humeur nog meer opklaarde, al zeker omdat ze het op deze snelheid makkelijk gingen halen. Het enige wat hem nog dwarszat was de warmte in de auto - was hij dan de enige die het merkte? Hij wierp even een blik op Fernando, om te kunnen bepalen of hij het ook zo warm had, maar werd niet veel wijzer. Ach, hij zou vast niet de enige zijn. Zonder te vragen draaide -welke idioot kocht dan ook een auto met draairaam - hij het raam omlaag, zodat de wind langs zijn gezicht streek. Harder dan normaal natuurlijk, maar Ricardo vond het allemaal wel prima. Beter dan die verstikkende lucht.

Sergio werd zelf een beetje ongemakkelijk van de ongezellige stilte in de auto. En als Sergio ongemakkelijk werd... Ging hij vaak ook rare dingen zeggen. "Zo dus... Gezellig." Merkte hij een beetje droog op. Toen het raampje werd opengedraaid, kreeg hij opeens weer lucht. Sergio stootte een kreun uit. "Thanks Ricky!" Oke... Dat klonk heel erg fout.

Hoe harder Ricardo reed hoe beter hij het vond. Hij had echt geen zin om te laat te komen en ze zaten al in de tijd stress. 'Blank gas baby', zei hij grinnikend.Ook vond hij het helemaal niet erg toen het raampje open ging. Het stonk hier naar zweet en het was veel te benauwd. Fernando liet zijn ogen over de eindeloze weg glijden waar eindelijk een eind aan leek te komen. 'Hmn, ik denk dat we het zo wel gaan redden', mompelde hij meer tegen zich zelf dan tegen de andere. Eigenlijk zouden ze deze meisjes dankbaar moeten zijn, maar daar voelde Fernando zich veel te goed voor. Hij maakte verder ook geen woorden aan hen vuil.

Hannah moest stiekem grinniken om Fernando. Het was op het moment nogal stil, nogal ongemakkelijk stil. Maar tja, Hannah was niet de persoon om daar iets aan te doen. Daar was ze veel te verlegen voor. En dan nog te bedenken at ze hier met 3 internationale voetballers in de auto zat. Het was een wonder dat ze nog geen hartaanval had gekregen. Hoewel het niet veel had gescheeld op het moment dat ze hen had herkend. Hannah had er eigenlijk nog niet aan gedacht wat er zou gebeuren als ze aan het stadion aan zouden komen. Het was alsof de reis voor haar eindeloos mocht blijven deuren. Hoewel, Hannah werd wel een beetje misselijk door de hoge snelheid. Maar ze at nog liever haar tijdschrift op dan het te zeggen.

Audrey keek naar haar nagels, en zuchtte. "Waarom reizen jullie eigenlijk met z'n drieën, en niet met de rest van het team?" vroeg ze toen, om de stilte te doorbreken. Ze veegde haren uit haar ogen en keek een voor een de voetballers aan.

'We hadden nog wat.. dingen te regelen,' antwoordde Ricardo, die niet vond dat het de meisjes ook maar iets aanging waarom ze niet met het hele team meereisden. Sowieso vertrouwde hij ze stiekem absoluut niet. Wie weet stond er binnen de kortste keren een groot roddelverhaal in de krant ofzo. Dat de coach ze ergens langs de weg gezet had ofzo. Nou, dat zou hun imago goed doen zeg. Nee, het ging ze absoluut niks aan. 'Waarom reizen jullie via deze weg? De andere is toch veel korter?'

Sergio draaide zich naar Audrey toe en grijnsde ondeugend. "Normaal gezien hadden we er gisteren al moeten zijn, maar omdat er wat was misgelopen met het doorgeven van de datums van de trainingen waren sommige spelers te vroeg en anderen te laat. Dus hadden ze de training maar helemaal verzet. Nou ondertussen zaten wij dus vast in ons hotel en er was weer eens geen vervoer geregeld, je kent dat wel. En we waren dat gepruts een beetje heel erg beu dus hebben ze gewoon zelf een auto gehuurd en hebben we maar tegen het bestuur gezegd dat we het zelf zouden oplossen." Hij grinnnikte even. "En ja de rest van het verhaal kennen jullie wel." Sergio was helemaal niet zo achterdochtig als Ricky. Hij was alleen maar blij dat de meisjes voorbij waren gekomen. Anders hadden ze het wel kunnen vergeten vandaag. En dat zou pas een mediaschandaal geweest zijn!

Audrey's lach vulde de kleine ruimte. Ricardo die zo schichtig was, en dan die heerlijke Sergio die lekker alles neerlegde. Misschien zou ze deze informatie ooit nog voor een onderwerp in haar blad gebruiken. Een scheve glimlach ontstond op haar gezicht toen ze wat lokken uit haar gezicht veegde. "We vonden het wel leuk om een doorreis te maken," zei ze vrolijk.

Ricardo's blik gleed eerst kwaad naar Sergio toe, maar toen hij het gelach van Audrey hoorde was deze blik alleen nog maar voor haar bedoeld. Lachte ze hen nou gewoon uit?! Wat een rotmens zeg, eerst die flirtactie, nu dit, waar dacht ze wel niet dat ze mee bezig was?! UITLACHEN?! 'Wat is er zo grappig?' vroeg hij nogal geforceerd, terwijl hij zonder het door te hebben uit frustratie nog wat harder op het gaspedaal drukte. Wat was hij blij als ze bij het stadion waren zeg. Jezus.

"Niets. Het is amuserend. Jij bent zooo voorzichtig, terwijl Sergio zo heerlijk spontaan is. Het contrast is aandoenlijk." Ze keek Ricardo strak aan. Jezus, wat een zuurpruim. "Weet je zeker dat ze jullie niet éxpres die verkeerde datum hebben gegeven?" Grinnikend keek ze even naar buiten.

Hannah keek Sergio vol ongeloof aan. Was het echt zo'n zooitje in de voetbalwereld? Ze had altijd gedacht dat het glitter en glamour was en zeker dat alles super goed geregeld werd. En dat de kans dat je voetballers langs de weg kon oppikken dan ook minuscuul klein was. Maar blijkbaar was dat helemaal niet zo? Ze voelde zich nog steeds erg misselijk, en toen Ricardo opeens nog harder ging rijden, klemde Hannah haar kaken geforceerd op elkaar.